Khorat.
Treinreizen is geweldig plezant, het vraagt een zekere vaardigheid in wachten. "laisser faire laisser passer" mag dan een economisch begrip zijn, maar lijkt in het Hualampong treinstation helemaal op zijn plaats.
Tickets op zak richting Khorat, gauw een zitplaats bemachtigen en wachten. De derde klas boemeltrein vertrekt met 50 min. vertraging, hobbelend door de buitenwijken van Bangkok.
Geflankeerd door tenten, barakken en daklozen bereiken we stilaan onze kruissnelheid van 40 km per uur. Mijn wiskundeknobbel berekend dat Khorat 6u40min. verder ligt.
Een matig lauwe wind waait door onze haren als we rijden, maar in de stations eist de zwoele lucht zijn tol. Verleidingen genoeg passeren ons vensterraam, luid geschreeuw vanaf de perrons trekt telkens weer onze aandacht. De verkopers werken snel en vakkundig elke transactie af, ons drankjes en kokos-ijsjes houden ons koel en gehydrateerd.
40 minuten algemene opwinding, op en aflopende officials en hulpvaardige medereizigers proberen een antwoord te vinden op een vraag die we in de groep gooien. Niet erg taalvaardig in het Engels proberen ze met de moed der wanhoop : 1 de vraag te begrijpen, 2 met een redelijk antwoord voor de dag te komen, 3 schaapachtig te lachen en weg te lopen. Nooit hebben we een antwoord gekregen op onze vraag, "In welk van de 2 stations in Khorat stopt de trein?". Gelukkig wees het uiteindelijk zichzelf uit, de boemeltrein stopt overal. Eén ding hebben we wel geleerd, Nakhom Ratchasima is dan wel de officiele naam van Khorat, maar iedereen hier noemt het KhoLat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten