Shaking bus syndrome
En voila, een nieuwe dag een nieuwe treinrit. In Euro waardes uitgedrukt: 5 uur lang, 270 kilometer sporen voor 1 euro en 20 cent. Dat is wat wij noemen sociaal tarief, openbaar vervoer voor iedereen.
Khorat naar Si Saket en dan direct de fiets-taxi op naar het Busstation. Onze Eddy Merckx van dienst pedaleert de benen van onder zijn lijf en ramt de bus naar Kantharalak ei zo na. Van de fiets op de bus, 68 km en 90 minuten later is Kantharalak een feit. De haren glad strijkend zitten we alweer achter op een Brommer-taxi richting SB-Hotel. Voor 7 uur 30 minuten en 3 euro 25 cent hebben we meer dan genoten van de trein-fiets-bus-brommer dag.
Stel u voor, ge staat 's morgens op drinkt uw koffietje, iemand pikt u op aan de voordeur. Draagt uw aktetasje of werkmalette en brengt u tot aan de deur van de bus of de trein. Aan het einde van de rit wordt ge opgewacht en tot aan de deur van uw werkplaats gebracht voor één eurocent per kilometer, wie, ik vraag u wie zou er verdomme nog zijn auto gebruiken.
De avond valt en in het half duister gaan we op zoek naar een degelijk restaurant om op het gemak de benen onder de tafel te schuiven. Links het hotel uit ligt het stadscentrum. Het volgende kruispunt beslissen we intuïtief nog eens links, de vele lampjes in de verte hielpen ook. NIKS en nog eens Niks. Uiteindelijk besluiten we op de avondmarkt inlichtingen te vragen. Tussen de levende kevers en gestripte kikkers weet men ons met veel handgebaar een richting uit te sturen. En wel ja amper 70 meter van ons hotel ligt een geweldig restaurant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten