bilspleet

Veel spijt dat ons achterwerk nu niet op een motorfiets plakt als we zigzaggend door het Nam Tha national park kruisen richting grensgebied. De prachtige slingerweg ligt onze laotiaanse reisgezellen weer wat minder, plastiek zakjes worden hier en daar geronseld terwijl er eentje helemaal van de kaart gaat. Noodgedwongen wordt er gestopt, het half comateuse lichaam in de berm gesleurd, terwijl de ene het terug tot leven masseert en de andere kilo's mentolzalf onder de neus en op het voorhoofd smeert, doet de rest van de bus zijn natuurlijke behoefte. Drie massagebeurten later bereiken we Huay Xai, Thailand ligt nu aan de andere kant van de Mekong in de gloed van de ondergaande zon op ons te wachten.

De volgende dag, terwijl we Laos verlaten, stromen volle minibusjes vanuit Chiang Mai (Thailand) binnen. De backpackers opteren vooral voor de luxe van vooruit gearrangeerde minibusjes en slinkse touroperators pikken hier handig op in. Snel 4 landen doorkruisen in enkele maanden tijd, historische sites een trekking en 2 weken strand of actie verder, met een minimaal contact met de plaatselijke bevolking terug huiswaarts.

Na een overnachting in Chiang Rai zitten we nu in Daret's house, onze vaste lokatie in Ciang Mai. Wat cultuur opsnuiven, een filmpje meepikken en onze garderobe terug op peil brengen eer we terug naar Nan gaan. Ook hier is global warming gespreksonderwerp van de dag. Regen in het winterseizoen is niet normaal.'s Morgens na een regenbui voelt alles lekker koel aan maar eens de zon in al haar glorie schijnt, de temperatuur naar 30/35 graden stijgt, plakt je t-shirt als een nat deken aan je lijf. De eerste zweetdruppels zoeken zich reeds een weg naar je bilspleet als het eerste Chang bier van de dag het lichaamsvocht weer op peil brengt.