Trein-, tram-, busdag

Phrae "i don belief you go Phrae", alsof hij de hele nacht niet is weggeweest, 's morgens staat die gast van Noom guesthouse nog met ons te lachen.
Lopburi slaapt nog, al is het reeds 8u30, als onze derde klas trein met enige vertraging het station binnen rammelt, hier in Thailand maalt men er niet om. Aan de ene kant (de buitenkant) schuift een groen gekleurd tapijt aan ons voorbij doorspekt met palmen, aan de andere kant zowat alles wat eetbaar is. Verkopers allerhande verdringen zich om die 2 farang wat lekkers te verkopen, we herkennen lang niet alles, en misschien maar beter ook.
Na enkele uren is onze wagon herschapen in waar slagveld, resten opengespat fruit, halve kippen, varkenspoten afgewisseld met vlekken rose en fluorgroene drank.
Om eerlijk te zijn, hoe zou een mens nu ook 8 uur zonder versnapperingen kunnen.

Naar het einde van de rit loopt de vertraging nog wat uit, hier en daar steekt iemand z'n kop in het pikzwart gat, wat buiten is. Niemand, dat zijn wij en nog een handvol aziaten, weet waar we zijn of hoe ver het nog is.
Rond zevenen doemen de lichtjes van Den Chai op uit het duister, 1 sangthaew (een pick up met banken) is op onze aankomst blijven wachten, op naar Phrae zou ik zo zeggen. Handen en voeten brengen soelaas als de vocale oprispingen hun doel voorbij schieten, Paradorn, Paradorn!!! HOTEL! iedereen bekijkt ons als kwamen we uit een andere dimensie. Gelukkig ligt er een hotel vlakbij het busstation van Phrae "BUSSTATION!!! aargh BUS!! STATION !!" een flikkering in de ogen van de chauffeur verraad ons dat hij dat begrijpt.

Ongeloof als we uiteindelijk een kamer weten te bemachtigen, 300 bath zeg ik u voor zeep, handdoeken, tv, gratis water, gratis ontbijt en geloof het of niet maar een duplex, hal en badkamer onder, boven een bed en meubilair.
Phrae is dan toch niet zo mis, al zit onze beeldbuis vast op een of ander karaokekanaal.