Roadsite

Mae Sariang, een stoffige bushalte en enkele stoffige straten, het ideale concept voor een Thaise western. Roadsite guesthouse de bar en slaapgelegenheid van dienst, helemaal in de sfeer van Gun fight at the OK coral. Onze kamer is de John Wayne suite, 3 op 3 en 4,5 meter hoog, een bed hard als beton. De luidruchtige trucks en 4X4's scheren op een armlengte van ons bed voorbij.

De kokkin van dienst, een massieve 120 kg, draagt waardig de naam BIKKY. Ze kookt fantastisch als je voorbij de taalbarrière raakt.

We lenen haar 125 CC race machien en scheuren de bergen in. De mensen wijzen ons geamuseerd in de juiste richting, de laatste stop van de dag ligt ergens boven op een heuveltje. De monniken gesticuleren luidruchtig dat we met ons scheurijzer naar boven kunnen rijden, een goede optie.

De ander keuze is een eindeloze kronkelende trap langs glimlachende Boedha's, drakenhoofden en treden van 45 cm. Achterom gaat de betonnen weg steil, steiler, steilst en dan zou er nog een woord moeten bestaan. Hoe hebben ze dat betonnen pad hier aangelegd, ik begin waarempel te geloven in een bovennatuurlijke tussenkomst. Prrrrreueueueutttttt...reueuteldereueueueue....

bijna boven, eerste versnelling, het gashendel voorbij open, maar we halen het. Stoomwolken en vocht sputteren ergens onderaan de wijde wereld in, ons watergekoeld tweewielertje is aan het koken! Eerst goed afkoelen voor ik naar beneden dender de remmen dichtgeknepen vervaarlijk hellend in de bochten. Er is een einde aan het kunnen van de nu stilaan blauwe remschijven, Bikky mag gerust zijn ze houden het. Alleen, deze keer neemt Marielle de trap, een wijs besluit.

Nog een laatste maaltijd in Roadsite guesthouse, de eigenaar is een spraakwaterval, en even checken voor de bus naar Mae Hong Song.

Als we voldaan op het terras liggen, stoppen de bussen richting Bangkok om hun klienteel te voeden. De eigenaar springt recht heet iedereen welkom wijst de weg naar de toiletten, en declameert zijn volledige menu- en drankenkaart, schreeuwtbestellingen door naar de keuken,

bedient terwijl hij de nagerechten voorsteld en wijst de mensen terug naar de bus.

35 minuten zonder ademen in het Thais en het Engels.

Als we gaan slapen draait hij luidruchtig Slaapverwekkende muziek, de trucks scheren voorbij de hoek van de kamer, je kan ze voelen... ons lampje gaat uit.