35.000.000 kip

Van Paksan naar Savannakhet is een route die we al enkele jaren proberen te nemen. En dit jaar gaat het zowaar lukken. Rebellen, regen en gebrek aan transport hebben ons in de afgelopen jaren gestopt. Ook nu nog staat in alle gidsen een groot vraagteken bij route 6 met de opmerking "before traveling along route 6, seek ADVICE", er is een bus en dus gaan we zo simpel is dat.

Ze ziet er niet uit ons geel plaatstalen ros, maar je ziet dat ze de reis al verscheidene malen volbracht heeft. Zowat 12 passagiers hebben zich ingeschreven voor de reis, het is zowat 40 min. na officiele vertrek tijd eer ze al die laotianen van de markt geplukt hebben.
Het wordt de mooiste rit die we ooit in Azie gemaakt hebben, zandwegen die door Hmong en Lao Lhu dorpen slingeren, hoog het gebergte in.
6 uur na vertrek doen we een lunch en plas stop, we zijn halfweg en alles loopt voortreffelijk. De volgende kilometers waden we door rivieren met spelende kinderen en badende buffels. Hoger en hoger de wegen worden nu gevaarlijk glibberig en zijn vaak niet meer dan diepe karresporen. Hevig gekletter van onder de bus doet ons stoppen en waar beter dan midden in een haarspeldbocht om het euvel te repareren.
Geen groot drama want alras zijn we weer op pad, het is nu 17.00 u en de remmen hebben een beurt nodig. Alle olie is weg en het lek dient gedicht met een paar katoenen draadjes. Aan de bussel draadjes te zien lijkt dit een routine klus voor onze piloot.
De nacht valt en het monsoonwoud hult zich in diepe, diepe duisternis. Dat verdient een straal licht, die duurt precies 30 sec., en dan stopt ons blik op wielen in een regen van vonken. Reeds danig over tijd, en na dat alles met een dikke rol zilverpapier weer onder de nodige spanning staat, rammelen we verder. Hier en daar een fietser oppikkend, die in het duister gestrand is, ploeteren we verder.
Simpele techniek is een wonder, alles is met een schroevendraaier en wat zilverparpier te repareren. Voor wat airco gooi je toch gewoon de deuren open.

En 35.000.000 kip zijn we voor de overheid waard als we lijf en leden verliezen op het openbaar vervoer in Laos, we hebben het zwart op wit.