Als een Indiase raket verschenen we op Mo Chit, het noordelijk busstation aan de rand van Bangkok. Nauwelijks uit de veren zaten we al op de stadsbus die weinig weerstand ondervond op dit vroege uur, noch van enig ander verkeer laat staan van onze protesterende Thaise medemensen. Ons ticketje bij Sombat tours geeft recht op een gratis lunch, een doos rare koekjes, 550 ml water, kleurrijk gekoelde drankjes en een heel scala aan entertainment op het interne systeem. Beginnende met een Steven Seagal actie thriller, waarin onze actie held de boel in elkaar timmert en onderwijl vlot Thaise macho taal uitkraamt. En voor de resterende zes uren worden we zowaar dood gemarteld met "sfeervolle" Thaise slachergezangen.
Op het punt het interne systeem een flinke dreun te geven, de dvd-speler tot externe rommel te verheffen klinkt de kreet "NAN, NAN.
Nan at last, waar tamtam en rooksignalen onze komst al ettelijke uren aankondigt. Lak staat ons glimmend op te wachten met haar al even kleurijke VW-kever. Snel richting Poom restaurant waar de rest al zit te wachten bij het blond schuimend bier. Mister "Poom" himself verwelkomt ons met zijn vaste slogan: AH, Belgica, Belgica...
Nan at last of een beetje Home at last.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten